In het Stedelijk Museum is op dit moment een fascinerende tentoonstelling van de Amerikaanse videokunstenaar Bill Viola te zien. Voor deze gelegenheid is het Stedelijk tot een media-labyrint omgevormd waarin de primaire menselijke emoties in extreme mate ervaren kunnen worden. De beelden hebben een stille schoonheid maar toegepast in de video-installaties confronteren ze de kijker op een directe en onverbiddelijke manier. Viola beheerst de tegenstelling tussen vloeiende en onderbroken tijd op een indrukwekkende manier in zijn installaties.
In de nog vrij korte historie van de videokunst neemt Bill Viola (New York, 1951) een unieke plaats in. Hij is een representant van de eerste generatie die gebruik kon maken van video apparatuur en ontwikkelde een sterke visuele esthetiek waarmee hij de video kunst uit het 'ondergrondse' circuit haalde. Viola¹s thematiek is gerelateerd aan de essentie van het bestaan: geboorte, mortaliteit en de dood. De ervaring van deze thema's in zijn installaties is af en toe zo intens dat de zintuigen het in een instinctieve reactie van het verstand winnen.
In een van de werken, 'The Crossing' (1996), zien we op een enorm scherm een man in slow motion het beeld in lopen. Hij stopt tenslotte en staat stil. Een druppel water ketst op zijn hoofd, geleidelijk wordt het een straaltje en tenslotte wordt de man volkomen weggevaagd door een stortvloed van water. Op de andere zijde van het scherm loopt op het zelfde moment een man het beeld in. Hij stopt, en kleine vlammetjes beginnen aan zijn voeten te likken. Binnen enkele momenten staat de man in lichterlaaie en verdwijnt zijn lichaam volkomen in de vlammenzee. Wanneer het geweld stopt, is alles wat er nog over is een paar flakkerende vlammetjes en een enkele druppel water.
Met 15 installaties, 20 video tapes en een selectie van zijn schetsen geeft de tentoonstelling een overzicht van het werk van Viola. Enkele andere werken die er onder andere zijn te zien, zijn de installatie uit 1983 'Room for St. John of the Cross', 'Passage' (1983), 'The Sleep of Reason' (1988), 'Angel's Gate' (1989), 'The Stopping Mind' (1991) en 'Heaven and Earth' (1992).
Techniek is een belangrijk onderdeel van Viola's werk maar dringt nooit op de voorgrond; het blijft slechts het medium dat de werken mogelijk maakt.'When I think of using technology, I somehow feel that new pieces must somehow include some new 'innovative' configuration of equipment or some novel physical principle. It does not seem enough anymore to use old technology, like synthesiser models… Why not? This is the creeping fashion – death.'