Recensie

Groepsportretten 1999: Daf+

Tot en met 2 mei doet de tentoonstelling ‘daf+ op locatie – achter de schermen van het Nederlandse woonhuis’ het Utrechts Architectuurcentrum Aorta aan. Tegelijk met de tentoonstelling ‘dope tracks kick the pure facts’ van Tom Frantzen. De tentoonstelling staat in het kader van ‘Groepsportretten 1999’. Hierin presenteren jonge architecten zich met tentoonstellingen, lezingen, publicaties over eigen werk en met een ontwerp voor een locale opgave.

Het jonge Rotterdamse architectenbureau Daf+ is op de snelweg in een groene Daf ontstaan. Het bureau bestaat uit Daan Bakker, Kirsten van den Berg, Andrew Tang, Catherine Visser en Paul van der Voort. Daf+ kreeg van het Stimuleringsfonds voor Architectuur de opdracht tot het organiseren van 'Groepsportretten 1999'. De portretten moeten een nieuwe generatie architecten voor het voetlicht te brengen, die in allerlei verbanden met elkaar samen werken, vaak dwars door de bestaande structuur van gevestigde architectenbureaus heen.

De tentoonstelling van daf+ bestaat uit een installatie: Op een met schuimrubber bekleed plateau bevinden zich vijf in schuimrubber ingepakte televisies. Op elke televisie wordt een video vertoond waarin een daf+ architect de spreekbuis is van een partij die betrokken is bij de vormgeving van de woonomgeving.

Daf + wil op deze manier een indruk geven van de specialismen waar de architect mee te maken heeft en welke behendigheid van de architect gevraagd wordt in de omgang met deze specialismen. Uit de 'spreekbuizen' aan de zijkanten van de televisies komen de stemmen van een antropoloog, een brandweervrouw, een ontwikkelaar, een welstandslid en een wethouder.

De kakafonie aan geluiden illustreert de behendigheid die nodig is om overzicht te houden zo goed, dat het menig bezoeker teveel is. Het kan voorkomen dat de bezoeker niets hoort omdat een in de tentoonstellingsruimte gestationeerde medewerker van Aorta zo gauw het maar even kan het geluid uitzet. Verontschuldigend geeft ze aan dat de bezoeker hier maar even komt, maar 'ik zit hier zes weken in'.

De videos geven impliciet een indruk van het oeuvre van daf+ doordat de opnamen zijn gemaakt op locaties waaraan de architecten hebben ontworpen. Zo spreekt de brandweervrouw Kirsten van den Berg over de consequenties van een onuitdagende omgeving in het 'gevaarlijke' kinderdagverblijf 'Het Kasteel' te Soest. Het werk van daf+ komt expliciet aan de orde in de bij de tentoonstelling verschenen publicatie. In deze publicatie ook het ontwerp voor de locale opgaven in Utrecht en Groningen, de plaatsen die de tentoonstelling van daf+ aandoet.

In Utrecht 'Happy Houses' waarin voor Leidsche Rijn wordt getoond hoe door het loslaten van de strenge koppeling van prijscategorie en woontype, menging van dure en goedkopere woningen kan worden bereikt. Voor Groningen 'Waterwonen' een studie naar een drijvende uitbreidingswijk waar wegen vervangen zijn door een H2Ov lijn.