Wie zegt dat architecten geen gevoel voor humor hebben heeft meestal gelijk. Maar dan is er toch weer die spreekwoordelijke uitzondering. Zoals vanmorgen in De Volkskrant, waar architect Wouter Zaaijer, in een commentaar op een eigen ontwerp, een opmerkelijke stroom over elkaar buitelende architectuurclichees moeiteloos uit de mond laat rollen. Een briljant stukje zelfspot, waarin met verfijnde ironie die hele holle bombast, waarvan het huidige architectuurbedrijf zo vol is, wordt gerelativeerd. Dat zullen maar weinig collega’s hem na doen. Voor wie het niet las een uitgebreid citaat.
Zaaijer: 'Over dit moment, over deze gekke luifel, heb ik heel veel nagedacht. Het gebouw heeft een punt. Op het moment suprème duw ik die de lucht in, ik krik een stuk dakvlak op. Daardoor krijgt de open hoek een extra accent. De draagconstructie prikt er als een speer doorheen, waardoor er een opvallende knoop ontstaat. De mast geeft extra richting aan het gebouw. Het spreekt de taal van de snelweg. Die klep is een wulps moment, gecombineerd met een groot venster aan de zijkant, een klassiek moment. Meer moet je niet willen vertellen. …Het gebouw is ontworpen met een moduulformaat van 2,40 maal 0,60 meter, die overal terugkomt. dat geeft rust. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar Mies van der Rohe deed dat soms ook: een paar elementen herhalen. meer niet. …Het heeft een gigantische impact gehad. Als het gesprek over architectuur gaat, beginnen mensen vaak over dit pand. Kan ik zeggen: dat heb ik gemaakt.'
Onze complimenten aan journalist Harmen Bockma, die de wijsheid had dit stilistisch hoogstandje niet te verstoren met het gebruikelijke, zure Volkskrant commentaar. Het complete stuk is te vinden in De Volkskrant van maandag 31 mei 1999.