Richard Rogers is niet blij met de recente verbouwing van het Centre Pompidou in Parijs. Hij vindt dat het oorspronkelijke concept geweld aan is gedaan met onder meer de introductie van liften teveel in het zicht.
Samen met Renzo Piano was Rogers in 1971 verantwoordelijk voor het ontwerp van het futuristisch ogende kunstcentrum dat uiteindelijk in 1977 de deuren open. Trappen als slangen tegen de gevel geplakt! De staalconstructie als een kooi in het zicht gelaten! Verwarmingsbuizen die als ornament de gevel sierden! Het sloeg in als een bom. Le Corbusier had het in de jaren twintig al over een gebouw als een machine. Rogers & Piano gaven hun gebouw het uiterlijk van een raffinaderij.Hun naam was gemaakt. Maar de samenwerking tussen Piano en Rogers liep met de voltooiing van het Centre Pompidou ook op zijn eind. Twee grote geesten hadden een moderne ikoon geschapen, maar beide geesten moesten ook op eigen houtje verder om hun geestesbeelden de ruimte te geven. Piano zou niet meer zo letterlijk de high-tech kanten van zijn gebouwen exposeren. Hij ging het meer zoeken in elegante en subtiel geometrische sculpturale vormen. Rogers echter bleef het stijlmiddel trouw. Aansluitend aan het Centre Pompidou ontwierp hij Lloyd's of Londen (1978-1986), zijn tweede grote meesterwerk. Midden in het hart van het Financial District van Londen torent de stalen reus boven de andere gebouwen uit. Opnieuw liggen alle 'service'-onderdelen vol in het zicht. Trappen die als stalen wokkels omhoog cirkelen op de hoekpunten. Het stalen frame dat de constructie vormt aan de buitenkant van de vliesgevel, in plaats van erachter, zoals bij kantoorgebouwen gebruikelijk is. En alle ventilatieschachten en verwarmingsbuizen als verticale ornamenten opgenomen in het exterieur. Een remake van het Centre Pompidou, maar dan nog complexer, nog extremer, nog verbeeldingsrijker. Dit eerste deel van 'The Complete Works' van Richard Rogers stopt in het jaar na de oplevering van Lloyds. In de tussentijd heeft Rogers natuurlijk talrijke andere bouwwerken gemaakt, maar allemaal zijn ze gestoeld op de beeldtaal van de grote twee. Voor een 'Centre Commercial' bij Nantes (1986-87) ontwerpt de Engelsman een dak dat hangt aan enorme gifgroene kabels verbonden aan even groene hoge staanders. Alsof je naar een haven vol viermasters kijkt. Voor een laboratorium van Princeton University (1982-85) ontwerpt hij zo mogelijk nog geprononceerdere, felrode staanders waaraan het dak hangt. Onderin de driehoekige spanten houden de installaties zich als bovenmaatse insecten schuil. Het is duidelijk bij Rogers: constructie is architectuur. En we kunnen er volop van genieten in dit zeer uitvoerig gedocumenteerde boek vol fraaie kleurenfotografie.