Feature

Son-O-House van NOX/Lars Spuybroek

Onlangs opende het Son-o-House van NOX/Lars Spuybroek. Een zoals de architect zelf omschrijft ‘huis waar geluid woont’. Diana Kramer en Adriaan Boertjes reisden af naar Son, Noord Brabant.

Het Son-o-House in Eindhoven, ontwerp NOX/Lars Spuybroek.

Son-o-House, Eindhoven / ontwerp NOX/Lars Spuybroek / foto Paradasos

In de multimedia-hoek van het industrieterrein Ekkersrijt in Son lijkt iets aan land gekropen te zijn. Een creepy crawler, zoals we één van de aanwezigen het paviljoen Son-o-House van NOX hoorden noemen. De jongste telg van de – met een wat oneerbiedige term aangeduide – blob-architecture werd feestelijk met champagne verwelkomd. Hooggeplaatste genodigden benadrukten in de geboorterede de positieve impuls die dit soort van artistieke samenwerkingsprojecten tussen gemeente, bedrijven en ontwerpers kan geven aan de beoogde uitstraling en kwaliteit van de Nederlandse bedrijventerreinen. Lars Spuybroek beaamde dat in dit geval de samenwerking vrij uniek was geweest. Hij heeft met zijn team vijf jaar lang aan het project mogen schaven en polijsten tot uiteindelijk het beeld, of kunstwerk, of gebouw of structuur, in zijn huidige vorm tot leven kwam.

Want wat is het nu eigenlijk? De sprekers waren er allemaal nog niet zo over uit en Lars veronderstelde de bedoeling van ‘het ding’ bij de aanwezigen reeds bekend. Helaas hadden ondergetekenden de persconferentie gemist, maar dat gaf ons wél de kans om met kinderlijke onschuld de Son-o-House-beleving te ondergaan.

We werden niet teleurgesteld. Lopend door het paviljoen voel je aan alle kanten dat de composities van structuur en geluid tot in perfectie op elkaar afgestemd zijn. De structuur levert een aantal afzonderlijk te onderscheiden ‘geluidskamers’ op die elk hun eigen geluidssfeer en akoestiek lijken te hebben. Een vreemde gewaarwording wanneer je je realiseert dat je in feite in een volledig open structuur staat met een transparante huid tussen de verschillende ‘kamers’. Je zou een ware kakofonie verwachten. Niets is minder waar. De componist van het project, Edwin van der Heide, heeft de luidsprekers en bewegingssensoren zodanig weten te plaatsen, dat zij ervoor zorgen dat de door de computer realtime gegenereerde composities met je meereizen tijdens de wandeling. Het geluid uit de andere delen ondersteunen jouw plaatselijke concert.

Zoals de structuur van het paviljoen het geluid lijkt te filteren, doet de huid dit daadwerkelijk met het licht. Onder elke  hoek heeft Son-o-House een andere aanblik: opaak of transparant, glimmend of mat. Van buitenaf bekeken lijkt het een vrij gesloten wezen, terwijl je van binnenuit op elke plek door het grillige skelet en de huid heen kunt kijken. De materiaalkeuze had daarom niet anders kunnen zijn. Een detailopname laat ook het engelengeduld van de uitvoerder zien, op honderden plaatsen zijn de metalen schubben aan elkaar gesoldeerd; niet te miskennen vakmanschap bij zoveel computergestuurde techniek.

We laten het aan NOX zelf over om hun creatie verder met de juiste woorden te voorzien. De uitleg is even inspirerend als de beleving. Een echte aanrader dus.