MIMOA online

MIMOA.eu is gericht op het bezoeken van architectuurprojecten in Europa. De website verzamelt projectbeschrijvingen, inclusief foto’s en adresgegevens. De projecten worden geplaatst op een Google-Maps kaart. MIMOA is een initiatief van twee Nederlandse architecten, Mieke Vullings en Naomi Schiphorst. Net zoals zoveel fanatieke architectuurtoeristen raakten zij gefrustreerd als ze voor de zoveelste keer weer een leuk nieuw gebouw in de vakbladen zagen, maar zonder goede adresgegevens. En wat doe je dan als hedendaagse frusti of architectuurzendeling? Je gaat niet ouderwets een papieren gids samenstellen en uitgeven, nee je denkt aan youtube, aan wikipedia of aan google Earth/Maps en maakt een web2.0 toepassing waar gebruikers zelf projecten kunnen toevoegen, raten en becommentariëren, inclusief persoonlijke pagina’s met ‘was there’ en ‘favorites’ overzichten en (in de toekomst) de mogelijkheid om een persoonlijke architectuurgids met routekaart samen te stellen.

MIMOA ziet er lekker uit en lijkt bij een eerste bezoek redelijk bugvrij te werken. De samenstellers en programmeurs hebben de website niet zo maar ‘op het web geslingerd’, maar voorafgaand aan de lancering goed hun best gedaan. MIMOA is al enige maanden in een beta versie online en heeft in deze halfopenbare fase veel getest en toegevoegd. Het is in elk geval slim om met een flink aantal projecten te beginnen en om daarmee een standaard te zetten voor nieuwe toevoegingen. Er zitten bijde lancering al meer dan 500 projecten in het bestand. Een deel van deze projecten is aangeleverd door A10 Magazine. Door deze samenwerking wordt in elk geval een redelijke aanvoer gegarandeerd, de foto’s zijn van goede kwaliteit en de beschrijvingen zijn informatief. De zoekmogelijkheden zijn behoorlijk uitgebreid en intuïtief, de pagina’s redelijk overzichtelijk en de koppeling met de Google-map werkt zo te zien goed (wel wat traag bij full screen, maar hij is uit te schakelen). Chapeau! Als deze standaard ook wordt volgehouden als de website wordt ‘losgelaten’ op het grote publiek, dan heeft architectuurtoeristisch Europa er een waardevolle bron bij.

Natuurlijk valt er van alles op te merken over dergelijke toepassingen. De belangrijkste vraag is wie straks daadwerkelijk projecten gaat toevoegen en vooral hoe de ingevoerde gegevens op juistheid zullen worden gecontroleerd. Afgezien van de projecten die partners als A10 (wie weet ook ander tijdschriften in de toekomst?) en ‘plaatsers’ als architectenbureaus die (gratis promotie) eigen projecten zullen gaan invoeren, zullen bijdragen ook moeten komen van liefhebbers. Dat is tenminste de bedoeling van een echte web2.0 toepassing. Maar gegevens van liefhebbers zijn helaas niet altijd correct of compleet en de kwaliteit van de fotografie zou ook wel eens wat minder kunnen zijn. Wat dat betreft is een toepassing als Youtube een even inspirerend als afschrikwekkend voorbeeld. Hier moet de zelfcorrectie van de gebruikersgemeenschap zijn werk gaan doen, want voor een redactie zijn dergelijke zaken nauwelijks bij te houden of te corrigeren.

De uiteindelijke kwaliteit van de informatie hangt daarmee grotendeels af van de kwaliteit van de gebruikers. Dat geldt in nog sterkere mate voor de kwaliteit van de selectie; welke projecten worden wel (en welke dus niet) opgenomen. Grote kans dat het vooral om ‘nieuwe’ projecten zal gaan, daar is de doelgroep (gewone gebruikers, maar ook plaasters als A10 en de architectenbureaus) primair in geïnteresseerd. Zo zijn in de beta-versie wel het NAI en de Kunsthal, maar niet Museum Boymans opgenomen. Jammer voor liefhebbers van architectuur die zich in het gebruik heeft bewezen, maar die kunnen net zo goed projecten toevoegen. Zoals de kans groot is op een onafgewogen selectie in de tijd, is een even onafgewogen selectie naar plaats een gevaar: zo bestaat bijna de helft van het bestand bij de start uit Nederlandse projecten. Begrijpelijk, maar (nog) niet erg ‘Europees’.

Toevoegen van projecten kan iedereen, maar het is geen simpel klusje. Er moet een zeer uitgebreid formulier worden ingevuld. Hoewel lang niet alle velden verplicht zijn, werkt zoiets toch intimiderend (maar wie weet ook wel weer ‘zelfreinigend’; je moet wel redelijk zeker van je zaak zijn voor je je aan de klus zet). Overigens is het jammer dat in die overcomplete lijst van gegevens waarom gevraagd wordt niet ook wat ruimte is gemaakt voor vermelding van bronnen en referenties (‘oude media’ als boeken en tijdschriftartikelen). Voor een daadwerkelijk bezoek is het toch prettig om meer informatie bij de hand te hebben (plattegronden bijvoorbeeld) dan MIMOA kan bieden.

Wie meer wil weten kan altijd nog terecht bij Archinform.net. In deze (voor internetbegrippen) stokoude gebruikersdatabase zijn zo’n 14.000 projecten en een paar duizend architectenprofielen opgenomen, inclusief beelden en referenties. Hier ligt de nadruk bovendien grotendeels op oudere projecten (20ste eeuws modernisme). Archinform heeft dus een meer architectuurhistorisch karakter. Ondanks een uitgebreide redactie ontbreken echter vaak adres- of andere gegevens, of zijn de gegevens niet correct. En dat geldt ook voor de meeste van de andere gidsen die wie onderaan deze pagina verzamelden.

MIMOA kan gaan bewijzen dat het beter kan. Het aardige van dit soort gebruikersgegenereerde toepassingen is dat we als liefhebbers grotendeels zelf verantwoordelijk zijn voor het succes of falen. Over een jaar weten we meer.