John Lierop ontwierp voor zijn afstuderen een sterfhuis op het terrein van een verlaten psychiatrisch ziekenhuis te Venray. Zijn Instituut voor Toekomstig Verlies biedt plaats aan terminale gasten van alle leeftijden en combineert de functie van sterfhuis met onder meer een kunstcentrum en een opleidingsinstituut voor stervensbegeleiders.
De Nederlandse sterfcultuur verandert. Mensen zoeken steeds vaker persoonlijke manieren om met de dood om te gaan. Tegelijkertijd is het moeilijk geworden om stervenden in eigen kring te verzorgen. De behoefte aan sterfhuizen wordt groter. 'Eindstation, het instituut voor toekomstig verlies' biedt in tegenstelling tot traditionele sterfhuizen plaats aan terminale gasten van alle leeftijden. Het combineert de functie van sterfhuis met onder meer een kunstcentrum en een opleidingsinstituut voor stervensbegeleiders. Door het bijeenbrengen van verschillende leeftijdsgroepen en functies ontstaat er een tijdelijke, dynamische samenleving. Daardoor blijven de gasten betrokken bij het sociale leven. Het gebouw biedt daarnaast overigens ook de mogelijkheid om het sterfproces op zeer private wijze vorm te geven. Naast deze wisselwerking tussen publiek en privé vormt de surrealistische overgang naar het onbekende hiernamaals het uitgangspunt voor het ontwerp.
Op het verlaten terrein van Psychiatrisch Ziekenhuis Sint Anna te Venray bevinden zich in een natuurlijke omgeving een groot aantal monumentale paviljoens en prachtige bomen. Hoge stuifduinen scheiden het terrein van de omliggende stad Venray. Hierdoor is het terrein zeer geschikt als locatie voor 'Eindstation'. De plek die sedert honderd jaar geldt als een microkosmos voor psychiatrische patiënten krijgt een nieuwe betekenis als uitvalsbasis voor de drukke stedeling en de hulpbehoevende mens. Haaks op het psychiatrisch gebouwensysteem 'wortelt' het nieuwe belevingsgebouw tussen de verschillende landschapstypen.
Boven het golvende maaiveld beleven de gasten vanuit hun private verblijf de levendige rust van het park. Tussen de poten van het gebouw bevinden zich trappen die de gastenverblijven met het landschap verbinden. De private kamers zijn naar believen samen te voegen door middel van een oneindige looproute die alle ruimten in het gebouw verbindt. Personeel, gasten en bezoekers hebben zo de mogelijkheid elkaar te ontmoeten. Voorts bieden funiculaires op traploze wijze toegang tot ondergrondse ruimtes waar genoten kan worden van een diner, een schoonheidskuur, een museumbezoek of een afscheidsfeest. Deze verholen ruimten maken zich op het maaiveld kenbaar door diepe uitsneden waarmee het gebouw zich tevens hecht aan het surrealistische landschap.
naam
John van Lierop
e-mail
opleiding / studierichting
AAS Tilburg / architectuur
mentor
Ady Steketee
wanneer begonnen met afstuderen
september 2006
wanneer klaar
januari 2008
favoriete ontwerper
Ik ben vrij breed georienteerd en heb respect voor mensen zoals Peter Zumthor, die het ambacht laten zien tot in het kleinste detail, als voor architecten die met een gebouw een stedenbouwkundige interventie plegen en hiermee een stad positief transformeren. Maar ik ben het meest gevoelig voor eenvoudige ambachtelijke architectuur van bijvoorbeeld de architect Hans Döllgast (1974) die na de oorlog, in een tijd van vooruitgang, door zijn toevoegingen/herstellingen de oorlogswonden in de gehavende stad subtiel toonde.
mooiste ontwerp ter wereld
Na een studiereis door Zwitserland en Frankrijk was ik onder de indruk van het werk van Peter Zumthor en de Notre Dame du Haut te Ronchamps van Le Corbusier.
wat doe je nu
Ik werk bij Van den Hout en Kolen architecten in Tilburg.