Feature

Dwalen voor Beginners

Alleen een volslagen nitwit met een derde been durft zich voor te doen als expert in het dwalen. Aan de andere kant bestaat er een lange traditie van dwalers en het staat iedereen vrij om zich te laten inspireren door voorbeelden uit het verleden.

No Stop City, Archizoom (1969)

De achtervolgingswandeling
Kies een doelwit (een persoon, een geluid) en volg het. Komisch op een paranoïde manier met grote potentie om het geheime leven van toevallige dingen te ontdekken. Het uitlaten van een schilpad (Charles Baudelaire volgens de overlevering) of een kreeft (Gérard de Nerval) hoort waarschijnlijk bij deze categorie.

De totaal-van-de-kaart wandeling
Neem zoveel drank en drugs als je op kunt zonder om te vallen en loop tot je omvalt: eenvoudig van aanpak, met Thomas de Quincey in Londen en de Dadaïsten in Berlijn als voorganger, maar met moeilijk te herinneren resultaten.

De verzin-het-ter-plekke wandeling
Begin met lopen en besluit bij elke kruising of afslag die je tegenkomt welke weg je neemt. In 1924 dwaalden vier Surrealisten onder aanvoering van André Breton door Frankrijk op dit principe. Slaande ruzie onderbrak hen.

De kaart-is-niet-het-terrein wandeling
Een plattegrond is bedoeld om je de weg te laten vinden in een plek die je niet kent maar het kan ook andersom, een plattegrond kan gebruikt worden om jezelf te doen verdwijnen in een plek die je wel kent. Het klassieke voorbeeld is de door de Franse schrijver Guy Debord gesuggereerde methode van navigeren op een kaart van London in Parijs. Het gaat om de interpretatie van een kaart op zo’n manier dat er een dwaalspoor ontstaat in het grijze gebied waar weergave en realiteit elkaar niet ontmoeten.

De voorgetrokken wandeling
Teken een willekeurige lijn op een kaart en volg die zo goed als je kunt. Elk deelbeeldig middelpunt of verzonnen aanleiding volstaat. Laat je wandeling een ‘V’ beschrijven zoals de Britse schrijver Iain Sinclair deed of trek een cirkel op een kaart en bewandel alle wegen die daarin besloten zijn in navolging van de Britse kunstenaar Richard Long.

De generatieve wandeling
Het bekendst als haiku: tweede straat links, eerste straat rechts, derde straat links, herhaal. De nummers en de afslagen willekeurig bij aanvang te bepalen. Wandelingen van dit type zijn tot volwaardige, door voetgangers uitvoerbare, computerprogramma’s om te bouwen. Hier blaas ik op mijn eigen trompet en ondanks de onafhankelijk geverifieerde psychogeografische rekenkracht van deze wandeltechnologie zal niet iedere ‘expert’ hem opnemen.