Interlinie, RE:MEAT

De morele afstand tussen mens en voedsel wordt steeds groter. De herkomst van ons vlees lijkt ons niet te deren. Een vleesverwerkingsbedrijf schuilt nu eenmaal in een industrieel lappendeken. Het zegt niks en mag ook niks zeggen. Eenmaal het bedrijf binnen, ontstaat er een mini-universum waar lokale arbeiders zich ontfermen over ambachtelijke processen. Op kleine schaal, zonder pretentieus te zijn.
Het gevaar schuilt in een overdimensionering. In Azië begint onze consumptiemaatschappij zijn eigen limieten te voelen. Asociale werkomstandigheden zijn de toekomst van deze manie. Beelden van onder meer Edward Burtynsky illustreren de aard van deze maatschappelijke problematiek. “The scene is awe-inspiring and deeply disturbing. Hundreds, if not thousands, of figures stretch into the distance until they are just a blur of humanity, indistinguishable in their face masks and uniform pink overalls, blue aprons and white rubber boots. Each anonymous worker hunched over his or her identical task is equipped with a knife, a weighing machine and a tray for chicken parts.”

Het onderzoek richtte zich op manieren om deze vorm van bedrijvigheid terug in een stedelijk weefsel te integreren. In de geest van Léon Krier met zijn kritiek op functionele zonering. “All industrial states, irrespective of their political ideology, promote and impose functional zoning in cities and the coutryside against all forms of resistance. Yet functional zoning is not a neutral tool. It transforms a society of active, independent individuals into mobilized yet passive masses.”

De site ‘veemarkt’ te Sint-Truiden, ooit nog de drager van moestuinen en veemarkt, wordt gekenmerkt door een tuinmuur die als grens fungeert van bedrijvigheid en wonen. Een ontdubbeling van de tuinmuur creëert een tussen(kamer) als mini-universum. Een vleesverwerkingsbedrijf schuilt in het mini-universum en wordt ingesloten door publieke faciliteiten, waaronder collectieve eetplekken en een onderzoekscentrum. Het sporadisch doorbreken van de tuinmuur, een interlinie, laat ruimtes toe te communiceren. Het antwoord is om de morele afstand die tussen mens en voedsel is, te reduceren tot een aanvaardbaar minimum. Een interlinie vormt het vertrekpunt voor een hybride vorm van bedrijvigheid. Het autonome karakter vervaagt naarmate de interlinie verschijnt.

De reorganisatie van het productieproces ent zich op zes paternosterliften die worden ingezet om het gerookte vlees te laten rijpen in koelinstallaties. Een kleine ingreep die het landgebruik reduceert en een sisyfusarbeid vermijdt. Elf kappen, naar analogie ‘gerookt’ tot shou-sugi-ban, vormen een archetypisch beeld boven de tuinmuur.

Een schaalverkleining is de eerste vorm van bezinning. Architectuur heeft onder deze omstandigheden nood aan een nieuwe nuchterheid; het distilleren van schoonheid en emotie uit wat reeds gegeven is. Geen uitmuntende inspiratiebronnen in dit decor, wel herinneringen van lokale spontane architectuur; een niet zo stomme hoeve of een misschien wel leegstaand fabriekspand.
De principiële tekeningen zijn het startpunt van een ruimtelijke en sensoriële zoektocht. Het ambachtelijke van architectuur voor een pragmatische opgave. Pragmatisch opgebouwde programma’s resulteren immers te vaak in een nul-architectuur. Ze zijn zielloos. Architectuur en maatschappelijke problematiek proberen te versmelten is geen evidente opgave in een hedendaagse samenleving. Maar men heeft nood aan deze aanpak. Een herbronning van het begrip nuchterheid.

naam
Franky Larousselle
email
website

opleiding / studierichting
UHasselt / faculteit Architectuur en kunst / architectuur

mentoren
Jo Berben, Jo Janssen & Guy Cleuren

wanneer begonnen met afstuderen
Oktober 2012

wanneer klaar
Juni 2013

favoriete ontwerper
Francesca Torzo, Léon Krier, Anne Holtrop

favoriete project
–

wat doe je nu
Volg de studie stedenbouw aan de universiteit van Gent + verder denken over wat mag en wat moet in onze ‘glocale’ omgeving.