Anvina Canakiah ontwierp een archief in Pristina, Kosovo dat de geschiedenis en de kwaliteiten van de plek toegankelijk maakt.
De Kosovo-oorlog van 1999 heeft diepe sporen nagelaten in het stedelijk weefsel van Pristina. Door de snelle wederopbouw zou veel dat aan het verleden herinnerde samen met het stof van de revolutie verdwijnen. Nieuwe projecten sluiten aan bij de globale trends en hebben geen link met de historische context, de nieuwe architectuur lijkt erop gericht om de crisis waar de maatschappij doorheen moest op te lossen. Sediment of a Fragmented Landscape bekritiseert deze trend. We leven niet in een picturale tweedimensionale ruimte maar in een doorleefde, multi-sensorische wereld die gekleurd en gestructureerd wordt door herinneringen en bedoelingen. Daar horen ook de onvermijdelijke verouderingsprocessen bij.
Het project is een collage en assemblage van sporen van de evolutie van buurten die in de oorlog beschadigd raakten. De locatie in het historisch centrum van Kosovo bevat diverse sporen uit het verleden waardoor het geheugen hier constant aanwezig is. Drie van die sporen, verval, toe-eigening en uitwissen vormen het architectonisch weefsel.
Men betreedt het archief via het dak. In haar materiaalgebruik is het een palimpsest van de stad, gegraveerd in de grond documenteert de locatie zichzelf. De collage en assemblage krijgen gestalte in een niet-lineaire, verhalende route langs gefragmenteerde beelden.
Het ontwerp begon bij het identificeren van de diverse sporen uit de geschiedenis op de locatie. Vervolgens werd de locatie opgedeeld in verschillende gebieden, elk met een eigen architectonische behandeling. Voor de constructie van het dak wordt gebruik gemaakt van steen omdat het op een natuurlijke manier de sporen van het verleden toont in de patronen en kleuren van het oppervlak. De aanwezige demarcatielijnen die ontstonden door vroegere functies zijn geïnterpreteerd als incisies in het landschap. Op sommige delen van het dak is dat gedaan in de vorm van lichtsleuven, elders zijn het eenvoudige sporen op de bodem. De tussengelegen ruimtes werd vertaald als stalen brug die in de loop der tijd corrodeert en functioneert als voornaamste route. Het dak lijkt een tijdelijke constructie die de onderliggende ruimte beschermt. De spleten tussen het dak en de wand suggereren fragiliteit.
De specifieke kwaliteiten van de locatie worden uitvergroot om de abstracte ervaring van tijd te versterken zoals die veroorzaakt wordt door verschillende cycli, bijvoorbeeld die van dag en nacht, van de seizoenen en de levenscyclus zoals die zich openbaart in het verval van ons lichaam. De verschillende ruïnes op de locatie worden elk op een eigen manier behandeld. De entree is los gehouden van de trappen. De ruïne van een binnenplaats is autonoom gelaten en biedt toegang tot het exterieur. Een van de ruïnes is als een object tentoongesteld. Een andere ruïne is een leeszaal en wordt daarmee een onderdeel van het archief. De Hamam is gereconstrueerd als een testament van de geschiedenis van Pristina.
Tastbare ervaringen van verhalen en tijd worden versterkt door middel van assemblage en collage. Een echte materiële architectuur vecht niet tegen de tijd, maar concretiseert de loop van de tijd en maakt de sporen geloofwaardig. Bij de beslissingen die gedurende het ontwerpproces gemaakt werden speelde de relatie van de architectuur met de tijd een belangrijke rol. Verval, toe-eigening en uitwissen vormen de sleutelbegrippen die het onderzoek naar de locatie opleverden. Ze hielpen vervolgens om een architectonisch vocabulaire te ontwikkelen met een onderbroken ritme. Het ontwerp wordt de neerslag van een gefragmenteerd landschap, ofwel A Sediment of Fragmented Landscape, dat alleen bestaat als die begrippen met elkaar in dialoog zijn.
naam
Anvina Canakiah
email
opleiding / studierichting
Technische Universiteit Delft / Faculteit Bouwkunde
mentoren
Marc Schoonderbeek, Klaske Havik
wanneer begonnen met afstuderen
Augustus 2012
wanneer klaar
Juni 2013
favoriete ontwerper
–
favoriete project
Pantheon, Rome
wat doe je nu
–