Met Athens, city of crossroads : naar het collectieve domein van het labyrint onderzoekt Dimitrios Sotiropoulos de rol die een voor Athene typologisch specifiek appartementencomplex kan spelen in de sociale en ruimtelijke transformatie van de stad.
The element of the bridge, instead of being just a functional connector between endpoints, is perceived as a platform where people negotiate their relationships with the others.
“To think is not to get out of the cave; it is not to replace the uncertainty of shadows by the clear-cut outlines of things themselves. To think is to enter the Labyrinth. It is to lose oneself amidst galleries which exist only because we never tire of digging them; to turn round and round until inexplicably this spinning round opens up in the surrounding walls cracks which offer passage.”
Cornelius Castoriadis, Crossroads in the Labyrinth (1978)
Het Griekse begrip Polykatoikia heeft betrekking op een appartementengebouw van meerdere verdiepingen, een typologie die wordt gekenmerkt door zijn gefragmenteerde karakter, een gebrek aan collectieve ruimte en waarvan de bouwkundige structuur gebaseerd is op het dominomodel van Le Corbusier. Deze structuur biedt goede mogelijkheden voor stedelijke transformatie. Het onderzoek concentreert zich op de analyse van de geschiedenis van de stedelijke ontwikkeling van de Griekse hoofdstad en betrekt daarbij de socio-politieke en economische factoren die van invloed waren op de groei van de stad.
Het ontwerp onderzoekt de mogelijkheden van een alternatieve stedelijke logica die gebaseerd is op mobiliteit, toegankelijkheid en porositeit en presenteert de architectonische elementen voor de verdere ontwikkeling van de typologie van de Groundscraper. Daarbij worden de mogelijkheden van de straat als drager van de karakteristiek van het stedelijk weefsel geëxploreerd. Het plan doet een voorstel voor een stedelijk continuüm waarbinnen de openbare en de private ruimte in elkaar overgaan.
The individual units inhabit the urban fabric while the street is entering the built mass in multiple levels.
Binnen een utilitaristische maatschappij streeft beweging naar een optimale ruimtelijke oriëntatie om de efficiëntie en controle over de economie en reproductie te kunnen garanderen. Dit nieuwe stedelijke model presenteert een bewegingspatroon dat is gebaseerd op de notie van ‘derive’, een ongeplande reis door het stedelijke landschap. Degene die op deze wijze door de stad dwaalt, heeft de bedoeling om in interactie met de omringende geografie en architectuur een geheel nieuwe, authentieke ervaring op te doen. Een gelaagd labyrinth vormt de noodzakelijke basis voor de spontane interactie tussen burgers en biedt de mogelijkheid om nieuwe collectieven te vormen. Het project wordt gepresenteerd door middel van een diversiteit aan kruispunten die gezamenlijk het raamwerk vormen van waaruit de nieuwe stedelijke logica verder kan groeien.
De utopie is een belangrijk begrip dat in deze studie wordt verkend. De term werd in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw veel gebruikt en wordt momenteel opnieuw relevant. De utopie, in dit geval als papieren architectuur, gebruikt middelen voor de architectonische productie en representatie die nooit een fysieke vorm vastleggen als eindresultaat. Het is eerder een proces voor zelfdefinitie en kritiek.
Uiteindelijk moet dit project gezien worden als een onderdeel van de culturele en politieke context die is ontwikkeld. Ofwel als kritiek op de moderne architectuur, ofwel als een utopisch ontsnappingsscenario. Het stelt de rol van de architect aan de orde binnen de hedendaagse kapitalistische maatschappij.
The auditorium is used as connector between the multiple levels of the built mass. Instead of acting as a mere circulation element, its principle role is to form a space of negotiation between the inhabitants. meer afbeeldingen