Met architecturale middelen creëert Fouad Addou een platform voor individuele zelfbezinning en gezamenlijke bezinning op het effect van nieuwe media technologie.
Dit afstudeerproject neemt de uitdaging aan te voorzien in een toevluchtsoord waar men afstand kan nemen van de stressvolle eigentijdse stedelijke conditie.
Er zijn nog steeds onontwikkelde gebieden in steden, zogenaamde randgebieden of fringes. Ze zouden als toevluchtsoorden kunnen dienen maar zij worden bedreigd door de oprukkende urbanisatie. Bij de architectuur van de fringe zou daarom de functie van toevluchtsoord ondersteund moeten worden in plaats van haar te vernietigen, zoals bij traditionele urbanisatie gebruikelijk is.
Eén van de belangrijkste kenmerken van een toevluchtsoord is dat het voorziet in een psychologische afstand tot de stad. In het ontwerp zorgen twee basale tegenovergestelde bouwprincipes voor een tegenstelling van ruimtelijk karakter tussen een metaforische boven- en onderwereld, en creëren zo de gewenste psychologische afstand in het ontwerp.
De bovenwereld is een herinterpretatie van Le Corbusier’s ‘Dom-ino principe’ en wordt gebruikt om een ononderbroken verticale boulevard van openheid en flexibiliteit voor een Nieuwe Media Museum te creëren. Anderzijds is de onderwereld een herinterpretatie van de ‘enclosed space‘, zoals beschreven door theoretici als Bruno Zevi. Deze wordt gebruikt om intimiteit en drama te creëren door disassociatie tussen buitenvorm en binnenruimte.
Het ontwerp doet zich voor als een kunstmatige snede in een eiland gelegen in een rivier die door het centrum van Praag stroomt. Vloerplaten lijken erboven te drijven. Van binnenuit de snede ervaren de mensen door de hoge betonnen muren die de ruimte omgeven een dramatische ontoegankelijkheid en een enorme afstand tot het eiland en de stad er omheen. Hierdoor ontstaat het gevoel dat men zich bevindt in een onbekende wereld. Om de bovengelegen gedeelten van het gebouw te bereiken moet men een reeks tunnels doorkruisen. De transparante bovengedeelten werken als een verticale boulevard die eindigt met een uitzicht op de stad, over de toppen van de bomen. Daarmee worden de mensen bevrijd van de ontoegankelijkheid die zij hebben ervaren.
De urbanisatie heeft vele positieve gevolgen voor het menselijke leven maar we moeten zorgvuldig zijn bij het vinden van evenwicht tussen de architectuur van de stad en de mogelijkheid om zich terug te trekken. Dit afstudeerproject biedt een uitgangspunt voor de aanpak van de onvermijdelijke urbanisatie en de ontwikkeling van fringe-gebieden. Het verzekert de grootstedelijke burger van een toevluchtsoord voor de stress van het stadsleven en geeft antwoord op een belangrijke sociale kwestie door middel van een poëtische en onconventionele manier van architecturale vertelkunst. Door herinterpretatie van bestaande bouwprincipes vindt het een balans tussen de architectuur van de stad en het terugtrekken uit de stress die de stad kan voortbrengen. Het anticipeert op eigentijdse sociale en architectonische ontwikkelingen en biedt een alternatief voor de toekomst.