“Een échte leefomgeving kan alleen stand houden door verandering en aanpassing”. Het afstudeerwerk van Guillaume Guerrier gaat over de dubbelzinnige ruimte. Een ruimte voor onbepaaldheid en voor onverwachte veranderingen, een ruimte die ruim baan geeft aan de verbeelding.
Het ontwerp is gesitueerd in Istanbul waar de straten voor alles en nog wat gebruikt worden. We worden er ondergedompeld in een multifunctionele omgeving. De stad vormt een achtergrond die op verschillende manieren geïnterpreteerd kan worden. Gevels tonen de gelaagdheid van de tijd, straten gaan op in een gigantische markt, paadjes over braakliggende percelen vormen sporen van bewegingen… Spontaniteit overlapt met opgelegde regels. Het lijkt alsof elk deel van de gebouwde omgeving aangepast kon worden binnen de context van grote socio-politieke veranderingen.
Als echter hele wijken gesloopt worden en vervangen worden door moderne nieuwbouw dan blijkt de sociale functie van de openbare ruimte te sneuvelen. Als de individuele expressie wordt onderdrukt blijft de vooruitgang steken. Toch blijft het moeilijk te bevatten hoe kleine dagelijkse gebeurtenissen en het gebruik van de ruimte bijdragen aan de beeldvorming van de ruimte in het vakgebied van de architectuur. Dit project beoogt de verschillende interpretaties te onthullen van wat de stad betekent voor de gewone mensen.
Er werd een abstracte beeldtaal ontwikkeld om de ruimtelijke kwaliteit van toe-eigening zichtbaar te maken. Dit Grafisme is een vorm van schrijven met symbolen in plaats van letters. Het is een middel om gedachten te uiten met behulp van materiele symbolen waardoor een taal ontstaat. Grafisme begon niet als een fotografische weergave van de werkelijkheid, maar als abstractie met het doel de werkelijkheid te kunnen begrijpen, om op die manier inzicht te krijgen in het gewone karakter van het alledaagse leven dat mechanisch en vervreemdend kan lijken maar tegelijkertijd de potentie bezit om krachtig en bijzonder te zijn.
De gebouwde omgeving is gemaakt door mensen. Ze kan dan ook niet geconserveerd worden als een kunstwerk dat we tegen de tand des tijds willen beschermen. Een échte leefomgeving kan alleen stand houden door verandering en aanpassing. Deze notie impliceert een verandering van de manier waarop we ontwerpen. Er moet ruimte komen voor onbepaaldheid en voor onverwachte veranderingen. De vraag is of we op zo’n manier kunnen plannen.
Aan toe-eigening ligt een grensoverschrijdende actie ten grondslag. Toe-eigening betekent dat je de oorspronkelijke functie van de ruimte verwisselt voor een nieuwe. Het gaat in tegen bestaande regels en codes. Conceptueel gezien betekent het bijna letterlijk een overtreding, het overschrijden van een grens om het absolute te bereiken. Het bevestigt de mogelijkheid van onbeperkt leven, het overschrijdt alle grenzen.
Wat gebeurt als deze waarden in acht genomen worden bij het ontwerpen van gebouwen? Het gebouw zou verschillende interpretaties mogelijk maken, zonder een specifieke functie zou het een rol kunnen spelen in de collectieve verbeelding. Zoals een onaffe structuur wacht op mensen die haar in bezit nemen. De rationaliteit van de ruimte zou plaatsmaken voor een onverwachte ruimtelijke ervaring.
Het project overtreedt de code van de architectuur. Er is geen functie, geen structurele hiërarchie, wel een contextuele willekeur en openheid. De structuur vormt een architectonisch landschap in de suburbane context van Istanbul die bedreigd wordt met sloop. De onbepaalde fysieke en imaginaire grenzen maken het project tijdloos. Het is altijd in een veranderlijke staat. De architectuur is gereduceerd tot zijn concrete minimum, de rijkdom ligt in de leegte die ruimte biedt aan de verbeelding.
