Het IFFR biedt jaarlijks een werelds spectrum op film: geografisch gespreid en mentaal uitdagend. Het filmprogramma gaat van bizar tot meditatief en van aangrijpend tot cryptisch-afstandelijk. Er is maar een manier om het IFFR te beleven: je ondergaat het. De beste architectuur-filmervaring voor ArchiNed-lezers, samengesteld door Wies Sanders. Garantie tot de zaaldeur.
High-Rise (Ben Wheatley)
Het niet te missen hoogtepunt dit IFFR-jaar is de Nederlandse première van High-Rise (Ben Whaetley), de lang verwachte verfilming van het gelijknamige boek van J.G.Ballard uit 1975. High-Rise gaat over het gestage morele verval van de bewoners in een private woontoren waarin alle voorzieningen zijn geïntegreerd. Zonder noodzaak om nog buiten te komen ontstaat een mini-samenleving waarin de klassenmaatschappij zich letterlijk manifesteert: de hogere klasse in de penthouses, de lagere klassen tot de 10e verdieping en de middenklasse. En die staan elkaar naar het leven. De film is vanaf april ook in de bioscopen te zien.
Bella e Perduta (Pietro Marcello)
Architectuur als set
Pacifico (Fernanda Romandía) is een ‘liefdevolle, kristalheldere film over de dromen en de angsten van het kleine meisje Coral, haar pleegvader en een filosofische timmerman’. De plaats van handeling van de film is het prachtige Casa Wabi van Tadao Ando.
Twee ruïne-pornofilms dit jaar: Le Park (Randa Maroufi), waarin jongeren zich een verlaten pretpark in Casablanca toe-eigenen en Bella e Perduta (Pietro Marcello), een docufictie waarbij het vervallen Pallazzo Carditello symbool staat voor het verval van heel Italië.
Er zijn drie Aziatische films die de stad op indringende wijze tonen: Where are you going? (Yang Zhengfan) is een roadmovie door HongKong. Alone (Park Hongmin) is een thriller die prachtig gebruik maakt van het labyrintische Seoul. In Mountains May Depart (Jia Zhang-Ke) toont Zhang-Ke, zoals in zijn eerdere films The World, Still Life of 24 City, de snelle transformatie van China. Met een filmoog geeft hij kritisch commentaar: het zet de Chinezen en hun relaties teveel onder druk. Dit keer filmt hij verleden, heden en nabije toekomst van China: 1999, 2014 en 2025.
E42 (Cynthia Madansky)
Architectuurhistorie
Architect Ricardo Bofill heeft in de jaren zeventig twee korte films gemaakt, die tijdens het IFFR als voorfilms worden vertoond: Circles en Esquizo, een ‘fictiereportage over de architectuur van een brein’. Voor de liefhebber dus.
De film Chain van Jem Cohen is uit 2004 en een aanrader om te bekijken. Winkelcentra, themaparken, hotels en zakelijke centra wereldwijd worden in de film samengevoegd tot een monolithisch eigentijds “superlandscape” dat het leven van twee vrouwen vormt die erin gevangen zijn.
E42 van Cynthia Madansky is een middellange film over de EUR wijk in Rome, de wijk die werd aangelegd door Mussolini. Het vormde al vele malen het decor van speelfilms. Met behulp van dans, verhalende elementen, interviews en cinema verité brengt Madansky het collectieve geheugen over deze locatie in beeld.