Oil Sands 2.0 – Archiprix 2016

Het doel is een nieuwe manier van oliewinning te ontwikkelen waarbij de industriële, sociale en milieu gerelateerde aspecten in samenhang met elkaar worden uitgewerkt tot een duurzamer landschappelijk systeem.

De oliezand gronden in Alberta vormen de derde grootste oliebron in de wereld. Toen de eerste mijn opende ten noorden van Fort McMurray, waren veel mensen sceptisch over deze vorm van oliewinning. Een ingewikkeld en energieverslindend proces is nodig om de bitumen te verwerken tot bruikbare olie. In deze thesis focussen wij op het gebied waar mijnbouw plaatsvindt.

Om de bitumen van het zand en klei te scheiden, wordt het gemixt met warm water. Dit water wordt onttrokken uit de nabij gelegen Athabasca rivier. Vanuit sociaal-historisch en natuurlijk perspectief vormt deze rivier een belangrijk element.
Na het scheidingsproces is het gebruikte water te vervuild om terug te storten in de rivier, daarom wordt dit water gedeponeerd in enorme afvalbassins. Dit resulteert in steeds grotere afvalbassins en een voortdurende extractie uit de rivier.
Naast deze milieu gerichte problemen, kampt de regio met problemen op sociaal gebied. Van een geïsoleerde subarctische regio bewoond door indianen moet de regio nu omgaan met een intense stroom van mensen die naar het gebied komen om te wonen en te werken. Fort McMurray vormt het hart van de oliezandindustrie.

Er is veel onderzoek gedaan en nog steeds gaande om beter om te kunnen gaan met de problemen die veroorzaakt worden door de oliezand industrie. Hierin wordt voornamelijk geopereerd vanuit een industrieel, milieu of maatschappelijk perspectief. Een aanpak waarin deze disciplines samen komen ontbreekt. Wij als landschapsarchitecten staan bekend om een integratieve manier van werken. Deze aanpak zou kunnen werken om de contrasten tussen de industrie, het milieu en de maatschappij te overbruggen. Hierin zien wij het landschap als een systeem om uiteindelijk een meer duurzaam landschap te ontwikkelen voor de Athabasca oliezand regio.

De data gegenereerd uit de drie disciplines zijn gebruikt als input voor het ontwerp. Dit heeft uiteindelijk geresulteerd in verschillende ontwerpoplossingen die zich in de loop van de tijd ontwikkelen waardoor het landschap zichzelf langzaam herstelt. Deze ontwerpoplossingen betreffen een natuurlijk purificatie systeem om het proceswater schoner te maken zodat onttrekking uit de rivier niet meer nodig is en vervuiling van het rivierensysteem tot een minimum wordt beperkt. Verder wordt een nieuwe manier voorgesteld van omgaan met het herstel van de open pit mijn en dus het verstoorde landschap, in combinatie met de ontwikkeling van een robuust recreatief netwerk om te voldoen aan de wensen van de mensen die in het gebied wonen.

Uiteindelijk kan er gesteld worden dat het mogelijk is een meer duurzaam landschap te ontwikkelen. Dit door middel van het ontwikkelen van ontwerp oplossingen die proberen het industriële, de sociale en de milieu gerelateerde laag met elkaar te verbinden.