Kijk & Luister

IDFA Tips 2017

Als IDFA een graadmeter is voor de maatschappij, dan zitten we in een serieuze, spirituele, hallucinerende maar vooral getroebleerde tijden. Het levert geen glamoureuze beelden van architectuur op, wel documentaires die onder je huid gaan zitten.

IDFA is van 15 tot 26 november. Klik op de filmtitel voor meer informatie over draaitijden en kaartverkoop.

Still uit Last days in Shibati

Last days in Shibati

‘This is not China anymore’, over het leven in een te slopen oude Chinese wijk.

In de Chinese miljoenenstad Chongqing heeft slechts één oude wijk, Shibati, de sloop- en vernieuwingsdrift van de overheid weten te overleven. Maar niet voor lang: langzaamaan worden ook daar de nauwe steegjes vervangen door gigantische winkelcentra. Om vast te leggen wat binnenkort voorgoed verdwenen zal zijn, brengt filmmaker Hendrick Dusollier enkele maanden in de buurt door. Aanvankelijk wordt hij er met argusogen bekeken. Waarom de camera richten op het armoedige Shibati als je honderd meter verderop een veel positiever beeld kan vangen, wordt hem voortdurend gevraagd. Maar uiteindelijk weet hij vriendschap te sluiten met twee bijzondere bewoners: Zhou Hong, een nieuwsgierig jongetje dat ervan droomt ooit het nabijgelegen, helverlichte winkelcentrum Moonlight City te bezoeken, en mevrouw Xue Lian, een krasse oude dame die – ook al wordt ze uit haar “droomhuis” gezet – een baken van optimisme en openheid is. Aan de hand van deze lokale gidsen schetst de film een indringend portret van een snel veranderende wereld, waar armoedige krotten in rap tempo plaatsmaken voor glanzende torenflats en ook tradities zonder al te veel scrupules worden ontmanteld.

Still uit Big Time

BIG TIME

Portretfilm van Bjarke Ingels tijdens een bewogen periode in zijn leven.

Bjarke wordt gevolgd vanaf het moment dat hij zich met zijn bureau BIG vestigt in New York. Zijn ontwerp voor een nieuw World Trade Center maakt kans te worden uitgevoerd. De film volgt Ingels in een bewogen periode, waarin hij worstelt met professionele en persoonlijke problemen. Het kantoor in Denemarken loopt zonder zijn aanwezigheid minder goed en bij een routineonderzoek na een hersenschudding wordt in zijn hersenen een klein gezwel ontdekt. De ruggengraat van de documentaire wordt gevormd door mini-masterclasses waarin Ingels met veel passie vertelt en met een zwarte stift illustreert hoe hij tot zijn ontwerpen is gekomen – een combinatie van architectonische en optimistisch filosofische overwegingen. Daarnaast observeert de camera de architect in zijn bizar drukke leven: hij pendelt tussen bezoeken aan bouwsites, werkbesprekingen, lastige vergaderingen met zijn ontevreden Deense personeel en consulten in het ziekenhuis. Het wordt duidelijk dat aan zijn grote succes een stevig prijskaartje hangt. (tekst: IDFA)

De film is na IDFA ook op 21 december op een geheime locatie te zien tijdens Secret Cinema Utrecht.

Human Flow

Waarschijnlijk de klapper dit jaar; Ai Weiwei filmt met 25 camerateams de mondiale vluchtelingenstromen.

De wereldwijde vluchtelingencrisis gezien door de ogen van Ai Weiwei, die met 25 camerateams in meer dan twintig landen filmde. Het levert soms surrealistische taferelen op; tentenkampen tussen de rails waar Griekse treinen toeterend doorheen rijden; vanaf grote hoogte gefilmde, perfect symmetrische rijen tenten waartussen stipjes als mieren bewegen en groepen volledig in het wit geklede Afrikanen in Italië, die eerder weggelopen lijken uit een kunstproject dan een oorlogsgebied. De Chinese kunstenaar maakt niet alleen de amper te bevatten omvang van het probleem en de eindeloze stromen mensen duidelijk, maar ook de individuele tragiek van de vluchtelingen. Weiwei dwingt je – letterlijk – deze mensen diep en lang in de ogen te kijken en gaat voorbij de anonieme krantenkoppen waar we zo langzamerhand immuun voor zijn geworden. Krachtige, esthetisch gedraaide shots die rechtstreeks uit een natuurfilm lijken te komen, worden afgewisseld met smartphonebeelden die de horror van dichtbij laten zien. De boodschap is duidelijk: dit zijn geen nummers of statistieken – dit zijn mensen, en hun machthebbende medemensen laten het afweten.

Still uit The Interior City

The Interior City

De schoonheid van saaiheid, het leven van portiers in Barcelona.

Hoe is dat, de hele dag op een stoel zitten, bewoners en bezoekers groeten en professioneel voor je uitkijken? De meesten van ons zullen zich die vraag wel eens gesteld hebben bij het zien van een portier. In Nederland zie je ze minder vaak in appartementengebouwen dan in Barcelona, waar The Interior City gefilmd werd. De makers observeren de soms magistrale entrees van luxe appartementencomplexen waarvan de ontwerper met alles rekening lijkt te hebben gehouden, behalve met de portier. Een van hen vertelt over zijn onvergetelijke romance met een Saoediër, die jaren standhield tot hij een foto van een traditioneel Saoedisch huwelijk ontving. Een ander concludeert dat we zelfs een kat kammen als we maar verveeld genoeg zijn. En een derde onderhoudt in een achterkamertje een online radiostation. De stilte en de kunstmatigheid van de situaties waarin de portiers elke dag urenlang hun werk doen, reflecterend, mediterend misschien, illustreert hoe de wereld van alledag ongelofelijk vreemd kan zijn. (tekst: IDFA)

Taste of Cement

Syrische bouwvakkers in de bouw in Beiroet, afgewisseld met de slopende impact van de oorlog in Syrië.

In deze poëtische en observerende film neemt Ziad Kalthoum ons mee in het leven van Syrische bouwvakkers die naoorlogs Beiroet opbouwen. Hun wereld draait om hard werken op grote hoogte, omgeven door het aanhoudende, zenuwslopende geluid van timmeren, boren en zagen. Traag registreert de camera details van bouwconstructies in de Libanese hoofdstad die daardoor veranderen in moderne kunstobjecten. We zien het uitzicht vanaf de wolkenkrabbers over de stad: de zee, de witgrijze flats. Zien de Syrische bouwvakkers het ook? Of staan op hun netvlies slechts de herinneringen aan oorlogsgeweld gebrand? Als kijker ontkom je niet aan hun traumatische ervaringen. Archiefbeeld toont wat er gebeurt als een gebouw in Syrië na een bombardement instort en mensen onder het puin verdwijnen. De kracht van steen en cement: de Syriërs weten er alles van. De avondklok die de arbeiders is opgelegd, dwingt hen om de avonden doelloos door te brengen in hun armoedige barakken. Een film die door beeldtaal, afgewisseld met spaarzame voice-over, met veel impact vertelt over de gevolgen van oorlog.

Still uit Transitions

 

Shorts, installaties en VR

Transitions is een short film van trage tracking shots van totaal verlaten wijken in Las Vegas.

Two is een short film over de wijk Milano 2, de eerste projectontwikkeling van Berlusconi

Holistische stadsontwikkeling kun je zien tijdens DocLab” Order, Chaos and Everything, met onder andere Christopher Alexander en de Powers of Ten.

VR cinema kan natuurlijk ook niet ontbreken. Tijdens DocLab Expo Uncharted Rituals beleef je smeltend Groenland, miniatuurflats of een 360 graden documentaire over dorpsleven.