Dirk van der Meij ontwierp een hotel voor de bezoekers van een onderzoekscentrum naar glas dat gelegen is aan de rand van Istanbuls grootste groeve.
Als we goed naar het strand kijken, kunnen we daar drie soorten scheppers onderscheiden: het kind, de hond en de toerist. Het kind maakt zandkastelen, een kuil is het residu van zijn creatie; de hond maakt kuilen en laat een hoop zand achter; de toerist maakt een zitkuil om te schuilen voor de wind, het uitgegraven zand rondom de kuil draagt bij aan het tegenhouden van de wind. Bouwen is een proces van onttrekking en toevoeging.
We kunnen door de lens van onttrekking en toevoeging de stad Istanbul zien als een reeks van elkaar afhankelijke grondverplaatsingen. Er bestaan verschillende relaties tussen grondverzet voor grootschalige stedelijke uitbreidingsprojecten, landaanwinningsparken langs de kustlijn en, uiteindelijk, ontginningsplekken voor grondstoffen aan de rand van Istanbul.
Het project, het hotel voor de bezoekers van het onderzoekscentrum naar glas, ligt aan de rand van Istanbuls grootste groeve. De vormentaal van het project weerspiegelt de essentie van bouwen: bouwen als een verzameling van onttrekkingen en toevoegingen. Wat functie betreft, reflecteert het project het bouwen als een lineair proces: glas is het onomkeerbare product van zand, de groeve is het onomkeerbare product van de natuur.
Het grid van de naderende stad is geprojecteerd op het groevelandschap. In combinatie met een reeks referentievlakken is de groeve verdeeld in driedimensionale kavels. Het hotel ligt in vier met elkaar verbonden uitgegraven kavels. De kern is een massa van gegoten aarde met daarin circulatieruimtes en dienende ruimtes.
plattegrond hotel
Boven op de kernen bevinden zich gemeenschappelijke ruimten die gerelateerd zijn aan het landschap en die beschermd worden door een gouden hoed. De kronkelende trappen door de kern van het hotel zorgen voor een desoriënterend effect. Voor de dwalende bezoeker wacht een nieuwe ervaring in de afzonderlijke ruimten van het hotel. De lobby is een landschap van onttrekkingen en toevoegingen klaar om te worden gebruikt door de hotelgast. Een laag van matglazen hotelkamers is tussen het publieke plein boven en de lobby beneden ingeklemd. De kamers hangen als verheven massa’s boven de lobby en werpen hun schaduw op de vloer van die lobby. De kamer zelf is een ruimte gevuld met objecten, georiënteerd op de zijde van de kuil.
In zijn geheel stelt het gebouw het proces van het maken voor. Van massa tot oppervlakte, van landschap tot object. De aanwezigheid van de kuil in elke ruimte zet aan tot nadenken over dit proces: de relatie tussen de creatie en het residu.
lobby hotel
Naam
Dirk van der Meij
Wanneer begonnen met studeren
–
Wanneer klaar met afstuderen
–
opleiding/studierichting
Technische Universiteit Delft / Faculteit Bouwkunde
mentoren
Niklaas Deboutte, Nicola Marzot, Filip Geerts, Jelke Fokkinga
Favoriete ontwerper
–
Wat doe je nu
–
Wat hoop je te bereiken
–