Ik houd van Terschelling. Niet alleen omdat mijn familie hier geboren en getogen is, maar vooral vanwege de romantiek van de boottocht, de verschillende landschappen op een klein stukje aarde en de in overvloed aanwezige natuurkrachten. Met mij houden nog veel meer mensen van Terschelling, elk jaar maken 400.000 mensen de oversteek. Deze mensen komen ieder jaar, zo niet vaker, terug naar het eiland. De liefde voor het eiland wordt vaak doorgegeven aan volgende generaties doordat families hier gezamenlijk hun vakanties vieren.
Aankomst. Onderaan de duin wordt het gebouw duidelijk zichtbaar. Een zone van kolommen. De slingerende weg biedt steeds nieuwe aangezichten.
En dan opeens wordt een persoon met de naderende dood geconfronteerd en daarmee de naasten van die persoon. Je vraagt je af hoe je de laatste tijd van je leven kan en wilt doorbrengen. Doe je dat in een hospice zoals we dat vandaag de dag kennen, wat gechargeerd gezegd een nagebootste thuissituatie is waar meerdere mensen verblijven die allen wachten op de dood, omringd met de nodige zorg? Waar een breuk ontstaat tussen de woonomgeving en de plek waar men zal overlijden. Waar de familie zo nu en dan op visite komt?
Avondbeeld. Het tussenlandschap vernauwd en verbreedt. Er is een plek om buiten te zijn en waar vuur gestookt wordt. Vanaf zee is slecht weer op komst.
Ochtendbeeld. De kinderen van de verschillende families zijn al vrienden geworden. Spelen doe je natuurlijk in de duinen. De moeders houden vanuit de ochtendruimte een oogje in het zeil.
Ik vind dat het anders moet en anders kan! Zou het niet mooi zijn om met de familie, die vaak verspreid door het land woont, nog een keer gezamenlijk de overtocht naar Terschelling te maken, de plek waar je zo van houdt. En daar de laatste tijd met elkaar door te brengen, bijna als eerdere vakanties. Omringd door de natuur, met haar krachten, ritmes en invloeden?
Sterfplek. In het verblijf zijn verschillende daklichten. De zon schijnt gedurende de dag een fascinerend lichtspel. Als de zon ondergaat volgt na verloop van tijd de heldere sterrenhemel. Samen met de familie kun je hier in alle rust de laatste tijd doorbrengen.
Binnentuin. Kleurige grassen en bloemen samen met gebrand hout. Het biedt tijdens het rouwen troost dat de natuur zo mooi kan zijn. Terwijl je net hebt ondervonden dat de natuur ook meedogenloos kan zijn.
De wind, die ervoor zorgt dat het landschap continu in beweging is. De zee met haar getij, het onstuimige weer wat je van ver aan ziet komen. De kraakheldere nachten met de sterrenhemel. Waar men troost in kan vinden doordat je beseft dat wij onderdeel zijn van de natuur, een groter geheel. Dat bestaat uit invloeden waar we geen controle op hebben en ritmes die alsmaar terugkeren, net als de cyclus van leven en dood. En we uiteindelijk zullen meebewegen in deze natuurlijke tendensen waarop we ons overgeven aan de natuur en toe kunnen geven aan sterven.
Doorsnede. Hier is te zien dat het gebouw is opgebouwd uit zones. Op de verdieping ligt de stervende rustig op bed. Teruggetrokken in het verblijf met de familie in de nabijheid
Omdat de dood confronterend is voor een familie ben ik bewust subtiel omgegaan met emoties die bij deze fase horen. De fasering door de tijd heen en het introverte karakter van delen van het verblijf en de binnentuin sluiten hierbij aan. Om na een aantal dagen van rouw terug te keren naar het extraverte landschap, waar je je vrienden en familie treft voor het afscheid.
Verdieping (ruimten voor de stervenden en de rondgang van de zorg)
Naam
Sweder Spanjer
Contactgegevens
mail
Wanneer begonnen met studeren
september 2010
Wanneer klaar met afstuderen
augustus 2016
opleiding/studierichting
Academie van Bouwkunst Amsterdam
mentoren
Jan-Richard Kikkert, Bruno Doedens, Gunnar Daan
Favoriete ontwerper
Ik word het meest enthousiast van architecten die bijzonder werk maken maar niet (echt) bekend zijn. Er is zo ongelooflijk veel talent wat niet direct zichtbaar is, dat inspireert en fascineert mij. De lijst is lang en wordt langer, maar enkele ‘bekendere’ namen zijn: Juliaan Lampens, Heinz Bienefeld en Gion A. Caminada. Daarnaast spreekt mij de grote bewegende elementen van Olson Kundig erg aan en de huizen met krankzinnig gave ruimtes van John Lautner die tegelijkertijd veel geborgenheid en intimiteit uitstralen.
Wat doe je nu
Ik heb al bijna anderhalf jaar mijn eigen kantoor waar ik onder andere werk aan een villa in de polder, een strandpaviljoen op Terschelling en samen met een vriend (en oud-studiegenoot) een Starbarn ontwerp in Zwarte Haan.
Wat hoop je te bereiken
Ik hoop een stabiele positie binnen te architectuur te verwezenlijken waarbij ik, uiteindelijk met een kleine, hechte groep mensen, werk aan opgaven die in de culturele en recreatieve sector thuishoren. Het liefste gekoppeld aan de natuur in de breedste zin van het woord. Daarnaast heb ik een voorliefde voor wonen dus ik zal altijd met liefde een huis voor mensen ontwerpen.