Feature

Velvet Realities

Pq

The Persistence of Questioning

Kritische reflecties voor de toekomst, over architectuur en meer.

[For English scroll down]
In het kader van het project The Persistence of Questioning creëerde ontwerper Sven Jansse een serie beelden, waarin hij de grenzen opzoekt tussen architectuur en sculptuur. Wat is architectuur? Hoever kan architectuur geabstraheerd worden om nog te kunnen spreken over architectuur?

Sven jansse

De beelden symboliseren de zoektocht naar de kern van de vraag: “Wat is architectuur?”; een serie sterk geabstraheerde bouwsels die balanceren op het grensgebied van architectuur en sculptuur. Alle kenmerken die ons normaal gesproken helpen om architectuur eenvoudig te herkennen, te benoemen en een plaats te geven, zijn verdwenen. Bovendien is er geen vertrouwde context meer, als waardevolle objecten in een juwelendoosje worden de vormen gepresenteerd tegen een donkere achtergrond. De grillige monolieten lijken ogenschijnlijk onveranderbaar. De texturen zijn bijna tastbaar, maar tegelijkertijd niet te benoemen. Toch zijn we in staat om ons direct te verhouden tot hetgeen we zien door de herkenbaarheid van de geabstraheerde vormen en de overdreven doorvoering van typische architectonische elementen. Er zijn overkappingen, plinten en daken. Het gaat over herhaling, over stapeling, het ensemble en de publieke ruimte. Kortom, de uitgeklede architectonische vormen werpen je terug op een existentiële ruimtelijke en bijna plastische ervaring, ondanks hun tweedimensionale weergave.

sven jansse

As part of ‘The Persistence of Questioning designer Sven Jansse created a series of highly abstract structures at the intersection of architecture and sculpture. How far can architecture be abstracted and still be called architecture?

These images symbolize a search for an answer to the question: What is architecture? A series of highly abstract structures at the intersection of architecture and sculpture. All features that usually help us identify and read architecture and give it a place are absent. So, too, is any familiar context. The shapes appear against a darkened background, like precious objects inside a jewellery box. These whimsical monoliths look unchangeable. Their textures are almost tangible, yet impossible to describe. Even so, the recognizability of the abstracted shapes and the exaggerated articulation of typical architectural elements – there are overhangs, plinths, roofs – enable us to engage directly with what we see. They touch on repetition, stacking, ensembles, public space. Despite their two-dimensional representation, these stripped-down architectural forms convey an existential, spatial, almost volumetric experience.

Enkele gerelateerde artikelen