De locatie aan de Wilhelminasingel, gelegen in de directe nabijheid van het centrum van Maastricht en de Maas, wordt gedomineerd door een aaneenschakeling van herenhuizen uit diverse bouwperiodes.
Bij de start van het ontwerp van een nieuwbouw met 18 appartementen is uitvoerig het DNA van de straatwand geanalyseerd. Vervolgens zijn de uitgangspunten geabstraheerd vertaald in het ontwerp.
Met de parcelering van het gebouw in twee delen is aansluiting gezocht bij de maat en schaal van de Wilhelminasingel. De aansluiting met de belendende gebouwen wordt vormgegeven door een trapsgewijze setback en een plint van natuursteen met wisselende hoogte. Gebaseerd op de kleurtonen die in de straat aanwezig zijn is gekozen voor een beige matte baksteen die stootvoegloos wordt gemetseld.
Om de formaliteit van het gebouw te verzachten en om expressie te geven aan de functie van het gebouw zijn metalen geperforeerde luiken ontworpen die inspelen op de behoefte van de gebruiker en bepalen in grote mate het uiterlijk van het gebouw.
De entree is vormgegeven als een terugliggende nis en bevindt zich op het raakvlak van beide volumes. Dit wordt zichtbaar in de materialiteit van de nis.
De appartementen hebben een functionele kern in het midden van het appartement zodat drie verschillende indelingen mogelijk zijn per appartement.
Binnen de historische context is een gebouw ontworpen dat aansluiting zoekt bij de straat, maar daarnaast eigentijds is en zijn eigen karakter behoudt.
