Restauratie Gemeenteflat Maastricht
als onderdeel van ‘De groene loper’
De initiële bedoelingen van de zogenaamde gemeenteflat aan het Koningsplein van toenmalig stadsarchitect F.C.J. Dingemans (1905-1961) zijn gedurende de jaren door toedoen van de verkeersader van de A2 in de verdrukking gekomen. Nu de ondertunneling van de A2 traverse een feit is, hebben wij de inmiddels tot ‘Rijksmonument van Jongere Bouwkunst’ uitgeroepen gemeenteflat in ere willen herstellen.
De in de jaren 50 gebouwde flat was de eerste hoogbouwflat van Maastricht. Deze onderscheid zich van de overbekende galerijflat doordat continue herhaling van dezelfde plattegrond hier nog niet aan de orde is. Het woongebouw is een totaalcompositie met een klassiek begin-, midden- en eindstuk, met verschillende bouwhoogten en nuanceringen in de plint en de bekroning. De kop en de ‘gewrichten’ van het gebouw kenden een bakstenen materialisering. De tussenliggende ‘rompen’ zijn ingevuld met betonelementen. De originele structuur en indeling van de woningen is intact gehouden met behoud van de resterende authentieke elementen als schoorsteenmantels, paneeldeuren en aftimmeringen.
Met de renovatie van de flat begin jaren 80 zijn de originele houten kozijnen met verfijnde roeden indeling vervangen door grove kunststof kozijnen. De metselwerk volumes werden gestukadoord in een sobere bruine kleur refererend aan de steenkleur. Om de flat weer zijn originele aanzien terug te geven is de oorspronkelijke grafiek van de raamindelingen gebruikt. Hierbij kon gekozen worden tussen het handhaven van het oorspronkelijke materiaal hout met een grotere dimensionering (door de dubbele beglazing) of het handhaven van de oorspronkelijke dimensies uitgevoerd in aluminium. Het laatste werd gekozen.
Voor het schilderwerk is samen met Sikkens gezocht naar de oorspronkelijke kleur. Aangezien stucwerk qua textuur dichter bij beton dan metselwerk ligt, is gekozen om het schilderwerk van de stucwerkvlakken ton-sur-ton aan te sluiten op de oorspronkelijke betonkleur. De gemeenteflat krijgt hierdoor een monochroom aanzien. De licht- en schaduwwerking gedurende de dag brengt de bijzondere plasticiteit bijna 60 jaar later opnieuw naar voren.