Restauratie Lidwinahuis

martens willems & humble architecten

Gerealiseerd?

Adres

Brusselsestraat 6211 PG

Locatie

Maastricht, Nederland

Opdrachtgever

Stichting Woonzorgcentrum De Beyart

Projectduur

2011-2012

Fotograaf

Willem Verhaegh

Website

www.humblemartenswillems.nl

Categorieën

05 Ouderenhuisvesting
83 Restauratie / renovatie
84 Transformatie

Omschrijving

Restauratie Lidwinahuis

Het Lidwinahuis werd in 1937 gebouwd midden in de prachtige besloten kloostertuin van de Beyart in de historische binnenstad van Maastricht. Het ziekenpaviljoen was oorspronkelijk bedoeld als een sanatorium voor aan TBC lijdende broeders van de congregatie OOM.

De architect Alphons Boosten (1893-1951) situeert het paviljoen in verbinding met het veel grotere neo-gotische kloostergebouw en knikt het rond een reusachtige bestaande beukenboom. Op een volstrekt vanzelfsprekende wijze verdeelt hij de kloostertuin in een voortuin en een achtertuin. Onder de galerij met het oplopende dak aan de zuidkant werden overdag de bedden in de buitenlucht gereden. Door de hoge bovenlichten boven de luifel konden de dubbelhoge ziekenkamers ongestoord gebruikt worden, royaal voorzien van licht en lucht. De schoorstenen op het dak vormen een onderdeel van een vernuftige natuurlijke doorspuibaarheid van frisse lucht.

Het Lidwinahuis is tot rijksmonument verklaard. Het werk van Alphons Boosten is voor ons bureau een studieonderwerp. We waren dan ook zeer vereerd om de herbestemming van een tot klooster bejaardenoord voor 12 kloosterzusters te mogen ontwerpen.

Van twee ziekenkamers werd één grote zit/slaapkamer gemaakt, die voldoet aan alle hedendaagse eisen voor een verpleegtehuis. In de sponningen van de stalen raamprofielen werden HR++ dubbele glasplaten geplakt, met de iPhone als inspiratiebron.

We hoefden alleen maar voort te bouwen op de ruimtelijke thema’s en de detailleringen die Boosten al reeds aangegeven had. Niet uit overdreven respect of uit serviliteit; het gaat ons om het lezen van het gebouw en door dezelfde taal te gebruiken een nieuw hoofdstuk toe te voegen aan het verhaal. De zusters vroegen de architecten De Wilde en Van den Heuvel om een interieuradvies. Hun nieuwe arrangement, uitsluitend met bestaand zustersmeubilair, contrasteert mooi met de witte sanatoriumruimten en onderstrepen nogmaals de aangename bewoonbaarheid. Slechts met het witte stucwerk lonkt Boosten naar ‘het nieuwe bouwen’ en Duiker’s Zonnestraal. In de ruimtelijke opbouw en de constructie blijft hij de expressieve traditionalist. De renovatie was de eerste keer in 30 jaar dat er weer onderhoudskosten gemaakt moesten worden. Over duurzaamheid gesproken!